Olaylara çok dar açılardan baktığımızı kanıtlayan bir film k-pax.Kevin spacey yine mükemmel soğukkanlılığıyla oyunculuğunu sergiliyor.İçinde bulunduğu Prot karakterinin ifadesizliğini hiçbir mimik kullanmayarak filmin uzunca bölümünde profesyonelce sergiliyor.Başlarda Prot karakterinin başka gezegenden geldiğine inanmak istemiyorsunuz elbette.Çünkü bizler mantığımızın kabul etmediği şeyleri reddetme yoluna gideriz. Psikiyatrist dr powell da önce reddediyor bu durumu, sonra inanmaya başlıyor daha sonra ise psikolojik açıdan sebepleri bulduğunu sanarak geri dönüş yapıyor. Prot k-pax gezegeninde aile,hukuk,yasa,hükümet olmadığını söylüyor.En önemlisi bunlara hiç ihtiyaç duymadıklarını.Elbette yüzyıllardır doğan tüm olgular ihtiyaçlardan doğdu. Ama yine de aklımdaki soru; "Ne oldu da bizler aile ve toplumsal değer,yargılara bu kadar ihtiyaç duyduk?" Filmin sonlarına doğru beni en çok etkileyen diyolog ise şöyle. Powell: Bir gün ben de k-pax'e gidebilir miyim? Oldukça merak ediyorum. Prot:Bence önce kendi dünyanın güzelliklerini görmen gerek.Belki sonra olabilir.
Yani çevremizdeki birçok güzelliği kaçırıyoruz. Önce kendimizi, kendi dünyamızı tanımadan başka dünyalar hakkında hükümler veriyoruz. Herkesin izlerken farklı dersler çıkarabileceği bir film diyorum ben k-pax için. Umarım izler siz de beğenirsiniz. Ve bunları yazarken aklıma gelen bir haberi de paylaşmak istiyorum.Sizde keyifli duygular uyandıracağına eminim.
"Adamin biri Washington metro istasyonunda yere comelir ve kemanini calmaya baslar; soguk bir ocak ayi sabahidir. 45 dakika boyuca 6 Bach calar. Cogu insanin ise gitmek icin hareketlendigi bu yogun saat suresince 1100 kisinin istasyonun icinden gectigi hesaplanir. Uc dakika gecer orta yasli bir adam muzisyenin caldigini farkeder. Yavaslar, bir kac saniyeligine durur ve sonrasinda aceleyle ilerler yapacaklarindan geri kalmasin diye.Bir dakika sonra kemanci ilk bir dolarlik bahsisinin alir; bir bayan parayi kemancinin onune gecerken atmis ve hic durmadan yoluna devam etmistir. Bir kac dakika sonra birisi dinlemek icin duvara yaslanir saatine bakar ve tekrar yurumeye baslar. Besbelli adam isine gec kalmistir. En cok dikkat eden ise uc yasinda bir cocuktur. Annesi alelacele cekistiriken kendisini durup kemanciya bakar. Sonunda annesi kuvvetlice cekistirir cocugu ve cocuk surekli arkasina bakarak yurumeye baslar.Bu olay diger bir cok cocuk tarafindan tekrarlanir,fakat istisnasiz tum ebeveyinler cocuklarini yurumeye devam etmeye zorlar. Kemancinin 45 dakikalik gosterisi boyunca sadece 6 kisi durup bir sure bekler. 20 kisi kendisine para verir, sonra yine normal bir sekilde yurumeye devam ederler. 32 dolar toplar kemanci. Gosterisi bitipte etrafa sessizlik hakim oldugunda hic kimse farketmez bile.Kimse alkislamaz yada tanimaz. Kimse az once dunyadaki yazilan eserler arasindaki en essiz parcayi 3.5 milyon dolar degerindeki kemaniyla calan bu kisinin dunyanin en yetenekli muzisyenlerinden Joshua Bell oldugunu farkina varmaz. Bu olaydan iki gun once biletlerinin ortalama 100 dolar oldugu konserin biletleri yok satmistir. Bu gercek bir hikayedir. Joshua Bell in bu metro istasyonunda kimligi belirsiz bir sekilde verdigi konser Washinton Post tafafindan algilama,zevk ve inanlarin onceliklerini kapsayan sosyal arastirmanin bir parcasi olarak tertip edilmistir.
Ozet olarak : Ortak bir cevrede, uygunsuz bir zamanda guzelligi algilayabiliyormuyuz? Durup da bunu takdir ediyor muyuz? Bir yetenegi beklenmedik bir icerikte tanimlayabiliyor muyuz?
Bu arastirmadan edinelecek muhtemel sonuclardan biri sudur : Eger dunyanin en unlu
muzisyenlerinden birinin dunyada yazilan en iyi eserlerden birini calarken onu durup da
dinleyecek bir dakikamiz bile yoksa, acaba daha neler kaciriyoruz hayatta?''
Kaynak: Knowledge of Today
Yorumlar
Yorum Gönder